Çok uzun hikâyeler var, biliyorum
iyi adam olmayı öğretemedim bir türlü kendime
hep yanlış yerlere yazıyorum adımı
kaybedilmiş bir zamanı sunuyorum önünüze
hiç olmayacaklardan bahsedip duruyorum.
Anısı kaldı hikâyelerde çocukça savaştığımızın
ve hep en basit hataları yaptık biz
kötü adamlardan bahsediyordu sözlerimiz
biz oysa küçük bir an’ı yıprattık sadece.
Kanatsız kuşlar yürüyor önümden
defterimde küçüklü büyüklü gemiler duruyor
hepsi de kuytu köşelerine demirlemiş hayatın
bir yangın gelecek, yakacak hepsini
anlıyorum, yazarak hep aldattım kendimi ben.
Baksana, unutuyoruz bir şeyleri gün geçtikçe
resimler çiziyoruz gecekondu duvarlarına
en güzel şiirleri okuyoruz hep sarhoşken
uzun bir yansıması oluyoruz yaşadıklarımızın
gözlerimiz bir rüzgar, ellerimizse fırtına.
Gitmek nedir, biliyorum artık
başımı kaldırıp bulutlu gökyüzüne bakıyorum
son paragrafı olacak bu hikâyemin
benim kanatlarım var.
09.12.2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder